Even word ik overspoeld met emoties. Ik denk aan mijn overwinningen.
Met zijn 5 jaar komt er zoveel op onze zoon af. Hij gaat naar school, hij voetbalt, krijgt zwemles en sinds kort staat hij onder behandeling bij een kinderarts en pedagoog in verband met zijn eetgedrag en bijkomend vitamine D tekort.
Ik zie een vrolijk, grappig en ontzettend slim ventje, die niet laat zien wat hij kan, terwijl hij dat thuis wel doet, een mannetje dat met tegenzin naar voetbal gaat, terwijl hij al vanaf zijn derde zeurt wanneer hij eindelijk op voetbal mag, een opdondertje dat niet van de muur durft te springen bij zwemles en tranen met tuiten huilt. Een kind, dat moe is, geen energie heeft voor de dingen die alle andere kinderen wel doen, die vroeg naar bed moet en met blauwe vlekken onder zijn ogen rondloopt van vermoeidheid, die gefrustreerd is, boos, schreeuwt en huilt.`
Ik voel onmacht.
Omdat ik weet wat er in dat mannetje schuilt, maar het komt niet naar buiten.
Ik reed met de kinderen terug naar huis, na een afspraak te hebben gehad bij de pedagoog en de tranen welden op achter mijn ogen, mijn gezicht trok samen. Niet van verdriet. Maar ik telde mijn overwinningen, onze overwinningen!!
Je weet niet hoe het je raakt, als je aan de kant zit van het zwembad en je kindje, dat niet in het water durft te springen, wat niet met zijn koppie onder water durft te gaan en in paniek raakt wanneer hij op zijn rug moet dobberen, zelfstandig in het diepe springt, kopje onder gaat, boven komt en vervolgens met een brede glimlach grapjes zit te maken met de badjuffrouw. De tranen springen in je ogen, terwijl je je groot probeert te houden (ach, doe niet zo raar, het is maar zwemles!), de moeders naast je kijken je aan met vervangende trots en wrijven je een keer over je arm, omdat zij voelen wat jij voelt. Ja, ik mag hier emotioneel van zijn, ja dit is een overwinning!
Na een dag dierentuin met klasgenootjes afgelopen woensdag, zie ik zelf een beetje op tegen de voetbaltraining. Ik had al besproken met mijn vriend, dat als de komende trainingen met tegenzin zouden blijven gaan, het waarschijnlijk beter is om voorlopig te stoppen met voetbal. Thuis gekomen, snel omkleden, eten en gaan met die banaan, niet teveel over nadenken, gewoon gaan.
En daar stond ik weer, met de grootste glimlach van oor tot oor. Trotser kon ik niet zijn op dat jong! Natuurlijk bleef hij wel wat donderjagen en heeft hij het gras aardig vaak bewust van dichtbij gezien, maar hij rende, hij had balbezit, hij verdedigde en.... hij scoorde! And the crowd goes wild!! Nou ja, in dit geval mama.
Nee, dit had ik niet verwacht. Dat mijn kleine voetballertje na zo'n drukke dag nog de energie had om over het veld te rennen, laat staan zo actief mee te doen, wat overigens ook een
first is!!
Al deze dingen kwamen bovendrijven terwijl ik terug reed van de pedagoog. De pedagoog die ons beiden kort daarvoor een schouderklopje heeft gegeven over hoe het gaat met het behandelplan en vertelde dat de volgende afspraak wel telefonisch kon, omdat het zo ontzettend goed gaat.
Dit zijn mijn overwinningen, de overwinningen van een gewone moeder. Trotser dan trots!
