Het is 20.00 uur, ik zit gedoucht en al op de bank, onder de deken en ik voel de spieren in mijn benen branden van vermoeidheid. Naast mij ligt Milka Bubbly.
Nee, ik zou het niet meer doen. Ja, ik wilde minder snoepen. Zucht!
Mijn geweten en ik zijn in strijd.
Maar ik heb het verdiend vandaag! Ik heb het nodig vandaag! Schreeuw ik terug in mijn hoofd.
Begrijp je het dan niet?! Ik had zand op mijn hoofd!!!
De dag begon zo stralend, het zonnetje dat op mijn gelaat scheen en mijn wangen lieten gloeien. Een uurtje voor mezelf ontspannen zonnen op het balkon, een lekkere latte. Daarna nam de dag een donkere wending, ik zag het niet aankomen, ik zat, ik sprak, ik zweeg, ik keek, ik genoot. In alle onschuld had mijn monstertje zijn zinnen gezet op de zandbak. Het was er druk en ik zat te ver weg om hem goed te kunnen zien, dus zoals het een goed moeder betaamd, volgde ik hem naar de zandbak en nam plaats op de rand. Er speelden kinderen van alle leeftijden, waaronder 2 dames die ik zeker wel op een jaar of 6/7 inschatte, met een grote schep waren ze enthousiast een kuil aan het graven zonder acht voor hun omgeving. Waarschuwing 1; kijken jullie een beetje uit? Twee koppies kijken een keer op en graven vervolgens verwoed verder. Monster krijgt vervolgens 2 ladingen frontaal te incasseren. Ik sta onmiddellijk op en ga er tussen staan. Waarschuwing 2; Hey! Ik zei kijk eens uit, er zitten nog meer kindjes in de zandbak, doe eens wat voorzichtiger. Vertwijfeld kijkt het ene meisje me aan, mag ze verder gaan, moet ze stoppen, kan ze beter weg gaan. Haar hoofdje kan er nog niet omheen. Vervolgens draait het andere meisje zich zo, dat Monster weer een lading zand over zich heen krijgt. Ik spring op! Waarschuwing 3; Wat zei ik nou?! Nog 1 keer en dan gooi ik jou onder het zand (Roooaaarrrrrr)! Het kind kijkt geschrokken op, grote ogen. Ondertussen klop ik Monster voor een derde keer uit.
I do not 'heart' de zandbak.
Ik neem weer plaats, de dames gaan verder, enigszins ingetogener dan daarvoor en Monster schept zijn zand in een emmer. Links van mij zitten een jongen en meisje, rond de 2, de jongen gooit bewust zand naar het meisje en begint te lachen, het meisje, pittig ding, bedenkt zich geen seconde en met een wilde armbeweging, schept ze wat zand op en gooit het in de lucht..... Voltreffer! Van schrik, slaak ik een kreet. Ik veeg het zand uit mijn gezicht en ga met mijn handen door mijn haar om al het zand uit mijn haar te krijgen. Bah! Een combinatie van dikke korrels en fijnzand vormen een laagje tussen mijn haarstrengen. Meteen jeukt mijn hoofdhuid en de donkere wolken hebben de zon verdreven.
Zand op mijn hoofd, verdrijft de zon in mijn hoofd. Zand op mijn hoofd en een goed humeur gaan niet samen, realiseer ik me.
I do not 'heart' de zandbak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten