Het was stil. Er zijn periodes waarin woorden chaotisch door mijn hoofd razen. Ze vinden niet hun weg naar het papier. Geen rust, geen helderheid. Losse woorden, zinnen, flarden van gedachtes die ik niet kan omschrijven.
Wel heb ik kunnen genieten van mijn kinderen. Ik heb ze van een afstand kunnen observeren terwijl ze speelden en ontdekten, ik heb van dichtbij met ze geleerd en gelachen. 2 Jongens, zo verschillend, broers.
Is dit mijn stilte voor de storm?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten