'Mama, ik wil niet dat je weggaat....' jammert Mr. T. 'Mama gaat even naar de babydokter, ik ben zo terug' verzeker ik mijn kleine man. Ik ben 38 weken zwanger en ga voor controle naar de gynaecoloog, alleen. Ik grap tegen mijn vriend voordat ik de deur uit loop, dat ik hoop dat er iets is waardoor ze de baby moeten halen. Ben zo ongeduldig!
Bij de gynaecoloog geef ik aan dat ik vocht verlies, maar niet weet of dit vruchtwater is. Iedereen verteld en verzekerd me, dat je het echt wel weet en kan ruiken als je vruchtwater verliest. Echter met Mr. T ben ik zonder vruchtwater het ziekenhuis binnen gekomen en geen idee wanneer ik die ben verloren. Om me gerust te stellen, krijg ik een echo. Op de echo is nog een klein beetje vruchtwater bij de navelstreng te zien en bij 1 van de handjes. 'Is uw man thuis? Ga hem dan maar bellen want vandaag word jullie kindje geboren'. Ondanks mijn grapje van die ochtend schrik ik en word ik nerveus. Dit had ik niet verwacht. Ik ontmoet mijn zoontje vandaag, toch best wel spannend. Via een andere deur word ik het kantoor uitgeleid en naar de verloskundige afdeling gestuurd om mij te melden.
Terwijl ik sta te wachten bel ik mijn vriend om het nieuws te brengen. Hij regelt de zaken thuis en komt na met de nodige tassen.
Na een inwendige controle blijkt dat mijn baarmoeder nog geen aanstalten maakt om het kindje eruit te laten. Een tegenslag, men dacht dat ik wat ontsluiting zou hebben. Er word een gel aangebracht en al gauw krijg ik weeën.
Aangezien het niet zo vlug gaat word ik voor de avond nog uit de verloskamer gereden naar de afdeling op een zaal. Vandaag zal ik niet meer gaan bevallen.
Tegen over mij ligt een vrouw, haar man zit bij haar. Af en toe begint ze uit het niets te snikken. Ondertussen vang ik de weeën zonder kik op. Om 10 uur 's avond nog een controle. Ik heb 3 cm ontsluiting, het kan maar zo ineens heel vlug gaan, dus ik word toch nog naar de verloskamer gereden, zodat ik niemand wakker maak, mocht het 's nachts nog gaan gebeuren. Mijn weeën worden heftiger en ik houd me aan de bedspijlen vast....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten