Ik zit in de auto, ik zing mee met de radio, denk over van alles na. Mr. Monster zit bij me in de auto. Ik kom bij een stoplicht en ineens raak ik in paniek! ' Waar ga ik naar toe?' 'Rijd ik wel goed?' 'Heb ik een afslag gemist?'. Een paar seconden lang ben ik kwijt waar ik naar toe rijd. En dan heb ik het weer, ik haal een keer diep adem om mezelf te kalmeren.
Ik ben de vaatwasser aan het uitpakken, gooi wat rotzooi in de prullenbak. Dan valt mijn oog op een wipstoeltje tussen de stoel en de tafel. Mr. Monster!
Oh ja, denk ik, ik heb hem net zijn fruithapje gegeven.
Nadat hij zijn hapje op had, ben ik het potje weg gaan gooien en wil ik het lepeltje in de vaatwasser doen. Maar de vaatwasser moet nog uitgepakt worden. Tegen die tijd ben ik even compleet kwijt, wat ik een minuut daarvoor aan het doen was. Tot mijn oog valt op het wipstoeltje.
Ik sta te koken. Het eten is bijna klaar. Achter mij hoor ik de kraan lopen. 1 van de kinderen zal wel de handen aan het wassen zijn of pakt wat water. Op een gegeven moment raak ik geirriteerd, nu loopt die kraan wel heel erg lang! Ik draai me om, er staat niemand en ik zie stoom van het water af komen. Meteen komt het binnen: ik heb de kraan aangezet om water voor de jus te pakken.
Overal liggen memoblaadjes met teksten zoals 'voeding', 'ranja/yoghurtdrink', 'vlees uit de vriezer halen'. Hulpmiddelen die ik gebruik om te doen wat ik moet doen. Om niet te vergeten wat eigenlijk heel vanzelfsprekend is.
Is het overdreven? Misschien. Maar zo komt er rust in mijn hoofd en hoef ik niet alles 10 keer de revue laten passeren om tot de conclusie te komen dat ik iets vergeten ben.
Zo weet ik zeker dat alles in de tassen van de kinderen zit, wat ze nodig hebben.
Zo voorkom ik dat ik het idee krijg dat ik gek word.
Verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry®-toestel
heel herkenbaar :P
BeantwoordenVerwijderen