Ik hield me vast, mijn hart stond stil. In mijn gedachten spoelde ik een paar seconden door en wachtte op de impact, terwijl ik schreeuwde: Papa, die vrachtwagen!
Nu komt het....
Ik zag in de linkerbuitenspiegel een vrachtwagen op ons afkomen, terwijl wij met het busje net gingen invoegen. Mijn kleine man, zat ook aan de linkerkant. Ik schrok, ik schreeuwde en was compleet in de veronderstelling dat de vrachtwagen zich elk moment in de zijkant van de bus kon boren.
Gelukkig, schreeuwde ik.
Daarop reageerde mijn vader en stuurde de bus zoveel mogelijk naar rechts, en riep: Wat was dat, wat was dat?!
De rechterlamp van de vrachtwagen heeft een kras achtergelaten op de zijkant van de bus.... Het was niet een situatie van, oh effe schrikken en weer doorgaan... Dit was milimeterwerk en daarna tranen met tuiten huilen en dankbaar zijn voor elke seconde die er is. Want dat heeft het verschil gemaakt...
Wow meis wat heftig.
BeantwoordenVerwijderen