Mama in een herfstdip?

Mama zijn is niet makkelijk, mama zijn is best zwaar, vooral op de momenten dat ik me even niet mama voel, maar het verdrietige meisje in mij.

Het meisje dat een slecht humeur heeft, overal tegen aan loopt en stoot. Het meisje dat boos is, wil schreeuwen en huilen tegelijk.
Het meisje dat gewoon in bed wil gaan liggen, het dekbed over zich heen trekken en wachten tot het morgen is.

Dan is het moeilijk om mama te blijven. De mama die je lieflijk maar resoluut een snoepje weigert omdat het nog maar half 10 is. De mama die je in bad doet en aankleedt met oneindig geduld, terwijl jij je in alle bochten wringt om het maar onmogelijk te maken je te laten aankleden. De mama die je gejammer volkomen rustig en beheerst aanhoort in de winkel, wanneer je ziet dat de suprise -eieren op zijn.

Het wordt al makkelijker wanneer je me vertelt dat de Heks boos is op mevrouw Pruim in de woorden: Pluim boos Hek!

Of wanneer je me heel hard roept en dan fluistert: bumba ijsje....
omdat het ons geheimpje is, dat je die wel is op onconventionele tijdstippen krijgt.

Het wordt nog makkelijker als ik je zeg dat je maar eens gaat slapen en je antwoord: Nee, echt niet! Met de meest triomfantelijkste lach en glunderende oogjes die een boefje maar kan bezitten.

Hierdoor kan ik de mama blijven, die ik wil zijn. Het is moeilijk, maar jij maakt het makkelijker.