Het begint met het geluid van een belletje, daarna wat doffe stappen op de trap.
Langzaam maar zeker begint het geluid van een muziek zeepaardje door te dringen...
Ik ben wakker. En mijn kleine man ook.
Blijkbaar heeft hij met zijn vrienden, knuffel en zeepaardje, besloten dat ze best bij papa en mama in bed kunnen slapen.
Schattig? Ja, tuurlijk.
Gevaarlijk? Levens!
Zit mama daar op te wachten? Niet echt.
Als baby schudde de kleine man zijn hoofd om in slaap te komen. Meestal groeien kinderen hierover heen rond het tweede levensjaar. Opa is hier nooit overheen gegroeid. Inmiddels wiegt hij zijn hele bovenlichaam heen en weer, armen recht in de lucht. Heb je een beeld? Hou dat vast en bedenk je dan hoe het is als een mannetje zo tussen zijn ouders in ligt.
Naast dat er op ritme tegen je aan wordt ' gebotst', is het oppassen geblazen voor kopstoten en ellebogen.
Ik lig op het uiterste puntje van mijn zijde van het bed. Op een hard kussen. Mijn eigen kussen heb ik afgestaan. Dan merk ik dat het kouder word, het dekbed is niet groot genoeg om mijn gehele lichaam te bedekken en te voorzien van warmte en dat zegt iets over het dekbed, niet de omvang van mijn lichaam! Al is deze inmiddels aardig omvangrijker aan het worden.....
Toen de kleine man eenmaal in slaap was gevallen, heb ik hem en zijn vriendjes terug gelegd in zijn eigen bed. Na een half uur draaien, woelen en piekeren, heb ik besloten toe te geven aan een knorrende maag en een nacht op de bank voor de tv. Ach, het is ook niet zijn schuld, nu ik zwanger ben slaap ik sowieso een stuk slechter. Nou, is even kijken wat ik en baby R2 gaan eten....
Verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry®-toestel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten