Het dagboek van een kraamvrouw

Mijn hart wordt verscheurd, terwijl ik van mijn zoon weg loop, naar mijn zoon toe loop.

Dag 1.
Althans, zo wilde ik het dagboek beginnen, maar dag 1 is inmiddels 15 dagen geleden en eerst moet ik dit kwijt.

De tranen lopen over mijn wangen, ik loop de gangen door in het ziekenhuis. Het kan me niet schelen dat iemand het ziet. Mijn moederhart breekt. Ondertussen word de afstand tussen mij en mijn zoon steeds groter, steeds kleiner.

Ik mis hem. We hebben al zo weinig tijd samen gehad de laatste 2 weken en de komende week zal ik er weer niet voor hem kunnen zijn. Mijn Mr. T. Maar hij is niet alleen, vriendlief is bij hem en ik ben bij Monstertje.

Dag 14
Vandaag de eerste dag dat ik mij alleen moet redden met Mr. T en Monstertje. Alle hulp is weg, vriendlief werkt en Mr. T moet naar school.

Yes! Het is 8 uur en ondanks dat Monstertje 2 keer heeft gespuugd en verkleed moest worden, zitten we klaar om naar school te gaan. We zijn op tijd en de nodige nieuwsgierige mama's en de juf spieken in de draagdoek. Mr. T huilt gelukkig niet meer wanneer ik wegga.

Eenmaal thuis kan ik me niet bedwingen...
Die keuken stoorde me al toen ik nog zwanger was, nu maak ik het schoon!
Tussendoor hang ik nog wat op de bank en kijk t.v. aangezien ik nog mijn rust moet nemen.
Om 11 uur gaat de deurbel. Het is de dame van het consultatiebureau voor het intakegesprek. Jeetje wat een vragen...
En elke keer als ik antwoord geef, doet ze haar bril af en luistert met open mond naar mijn antwoorden.
Ja, ok, geen standaard dingen allemaal denk ik, maar mens houdt die bril nou eens op en schrijf door!!!
Aan het eind van het gesprek vraagt ze: ' Ben je nou niet moe? Na zo'n gesprek?'
Ja. Ik ben bekaf.
Het wegen op het consultatiebureau moeten we dan ook maar een dag later doen.
Nadat ze is vertrokken, pak ik Monstertje uit de box en neem hem mee naar boven. Schone luier, schone kleren, even wassen. En dan een fles!

Na de fles is het altijd nog even lekker knuffelen voor mama, al merkt Monstertje daar weinig van, die is diep in slaap. Maar meteen terug in de box of de wieg is geen optie, want we willen niet het flesje er weer uit spugen!

Ok, tijd om Mr. T op te halen. Tijd vliegt voorbij. Mr. T komt naar buiten met een jongen naast zich die ruim een kop groter is. Ze willen spelen.
Ok, rustig blijven. Dit is teveel voor mijn eerste dag. Hoe formuleer ik dit zodat zij begrijpen dat IK dat vandaag nog niet aankan?!
Gelukkig staat de moeder van het jongentje mij bij en we spreken af een volgende keer te gaan spelen en morgen een briefje met gegevens mee te nemen.

Thuis nemen we even de dag door, de tv gaat aan en even daarna begin ik met het eten. Ik sterf van de honger.

Vriendlief komt thuis, het eten staat op tafel, dat heb ik toch maar mooi even geflikt vandaag, denk ik triomfantelijk. Tegelijkertijd voel ik een vleugje vermoeidheid en denk, nu die andere 4 dagen van de week nog....

Na het eten ruim ik op en vriendlief vertrekt voor een oefenavond van de brandweer. Ik trek Mr. T de pyama aan, ik lees voor uit Tip de muis en wens hem een goedenacht.

Ik: Welterusten man
Mr. T: Welterusten
Ik: Slaap lekker
Mr. T: Slaap lekker
Ik: Mama houd van jou
Mr. T: Ik hou van jou

Ik loop naar beneden en het is alweer tijd voor een fles. Ik pak Monstertje op voor een schone luier. Hij voelt erg warm. Gister ook al en toen dacht ik hem te warm te hebben aangekleed maar daar is nu absoluut geen sprake van. Ik ga hem temperaturen. De thermometer loopt aardig snel op en stopt bij 39,5. Dat is niet goed!
Ik verschoon Monstertje en bel mijn vriend met de korte mededeling 'ik ga de verloskundige bellen want Monstertje heeft weer 39,5'.

Ik bel de praktijk en leg het voor aan de assistente. Even later belt ze terug en vertelt dat de verloskundige zo langs komt. Inmiddels is vriendlief ook thuis gekomen.
We wachten in spanning, maar gelukkig niet lang. De verloskundige komt binnen en ik barst in tranen uit. Ze laat me even uitsnotteren, hoort me aan en we gaan opnieuw temperaturen en wegen. Nog steeds 39,4 en Monstertje blijkt afgevallen te zijn. De verloskundige belt met de kinderarts in het ziekenhuis om te overleggen. Ze hangt op en zegt ' Pak wat spulletjes bij elkaar voor Monstertje en ga rustig naar het ziekenhuis. De kinderafdeling verwacht jullie.'

En daar ga ik weer....
Ik maak geen geluid, ik snik niet, de tranen blijven gewoon komen, stromen over mijn wangen.

Verzonden vanaf mijn draadloze BlackBerry®-toestel