Maar straks ga ik naar huis!

Met een doodse blik, tuur ik uit het raam.
Het is wit, mistig, de lucht is grauw en weinig aangenaam.
Ik voel geen behoefte om even naar buiten te gaan, vanmiddag zal de zon mij niet omarmen, noch mijn gezicht verwarmen.

Het uur waarop ik wakker werd, is zichtbaar onder mijn ogen te lezen, de vermoeidheid
tekent mijn gezicht.

Met moeite sleur ik mijzelf deze dag door, deze dag die veel te lang duurt, niet snel genoeg gaat, teveel koffie nodig is, deze dag waarop mijn lichaam aan voelt alsof het aangereden is door een bus.

Maar straks ga ik naar huis en zodra ik de deur binnenstap, zie ik de oorzaak van de wallen onder mijn ogen en de rimpels op mijn voorhoofd.
Maar zodra ik die deur binnenstap, straalt de zon weer, het zal mij omarmen en mijn hart verwarmen.
Een glimlach op mijn gezicht toveren en mijn dag laten vergeten.

Hoewel hij tijdens de zwangerschap een deel van de elasticiteit van mijn huid heeft weggenomen, een stukje van mijn hersenen heeft meegenomen, en mijn nachten onderbreekt en inkort, is er maar 1 blik van hem nodig om deze dag te vergeten, een knuffel en een kus om me te verwelkomen maakt het compleet.