Bij het begin beginnen?

Mijn zoontje is nu 14 mnd bijna, dus jullie hebben al heel wat gemist!
Dus ik zal even bij het begin beginnen....

Niemand kan genoeg uitleggen, hoe ziek je kan zijn die eerste weken...

Niemand vertelt je dat een orgasme de eerste weken ontzettend pijnlijk kan zijn!

Niemand vertelt je hoe dik en lelijk je je kan voelen als dat buikje begint te groeien, maar nog niet lijkt op een zwangerschapsbuikje.

Niemand vertelt je dat niet iedereen 'geniet' van de zwangerschap.

Niemand vertelt je dat je zomaar uit het niets kan opzwellen als een nijlpaard, vocht vasthoudt waar het maar komen kan en je uiteindelijk misschien zelfs geen schoenen meer kan vinden, waar je voeten inpassen!

Niemand vertelt je dat je wel 5 keer per uur moet plassen en jawel, dit gaat 's nachts gewoon door ;)

Niemand vertelt dat je op 3 kwart van je zwangerschap waarschijnlijk je eigen veters niet meer kan strikken ( mocht je toch nog schoenen hebben gevonden), je benen niet meer kan scheren of je teennagels knippen en lakken.

Niemand vertelt je dat je op de roltrap beter wat afstand kunt bewaren tussen een andere roltrapganger, anders ligt je buik in zijn of haar nek....

Niemand vertelt je dat er een moment kan komen dat je niet meer achter je stuur past, omdat je te korte beentjes hebt om de stoel achteruit te zetten.

Niemand vertelt je dat in de laatste maand de striemen op je buik zich op een dag aankondigen en vervolgens binnen een paar dagen tijd over je hele buik verspreiden, die buik die jij zo liefdevol 8 maand lang rijkelijk hebt ingesmeerd met speciale soepele huidbuik créme......

Niemand vertelt je dat in die laatste maand het grootste gevaar bestaat dat je aankomt en het gewicht misschien niet meer kwijt raakt.

Niemand vertelt dat ze je rustig 2 weken over tijd laten lopen, wanneer de gezondheid van jou en je kindje dit toe laat.

Niemand vertelt je hoe mensen je alleen nog met medelijden aankijken omdat je een wel erg grote buik hebt en nog zeker een maand moet!

Niemand vertelt je hoe mensen ongegeneerd hun hand op je buik willen leggen, terwijl je ze niet eens kent!

Niemand vertelt je hoe mannen ineens reageren op je alsof je vrij spel bent als je met een dikke toeter op je crocs chocola naar binnen loopt te werken....

Niemand vertelt je dat je kunt uitscheuren tot aan je anus en dat dit in sommige gevallen niet meer te herstellen is.

Niemand vertelt je dat wanneer je in dat kamertje ligt met weeën, al je schaamte verdwijnt ook al staat er 3 man om je heen naar je vagina te staren.

Niemand vertelt je dat 5 minuten wel erg lang duren als je 2 weeën per minuut hebt.

Niemand vertelt je dat je tijdens het persen ook je darmen leeg drukt...

Niemand vertelt je hoe een vaccuumpomp er uit ziet....

Niemand vertelt je dat ze de vaccuumpomp heen en weer sjorren tussen je benen, alsof ze een computerspel met een joystick aan het spelen zijn!

Niemand vertelt je dat je heftig kunt nabloeden en de ziekenhuiskamer eruit ziet alsof je in de gymzaal staat op het schoolbal in de film 'Carrie'

Niemand vertelt je dat je misschien wel een half uur tot een uur moet wachten, tot iemand je komt hechten, terwijl je onder de bloed en poep zit en gewoon vanaf minuut 1 alleen maar kunt denken aan een frisse schone douche!


De zwangerschap en bevalling in een notendop....

Tijdens mijn zwangerschap werd ik alleen geconfronteerd met positieve verhalen. Wauw, wat bijzonder, wat mooi, een klein wondertje, zwangerschap is een mooie tijd, bla bla bla.....

Acné vierde hoogtij in mijn gezicht, hals, decolleté en rug. Ik kon niet veel meer eten, omdat mijn maag in de verdrukking kwam, maar had wel honger. Zuurbranden midden in de nacht. Klompjes als voeten, zittend douchen en oh jee....
Die genante situaties waarbij in gezelschap wat ijs van je lepeltje valt, ja tussen je benen idd en ja heb je net een zwarte broek aan, maar waar dat ijs dan nou is gevallen.....????

Ik voelde me letterlijk en figuurlijk uitgewoond en uitgeleefd.

Nee, mensen het is niet allemaal zo rooskleurig als ze je doen willen geloven en nee zeggen dat je er heel wat moois voor terug krijgt, dekt niet genoeg de lading voor die 9 maanden!

Mijn manneke is na 9 maand en 13 dagen ter wereld gekomen. 8,5 Pond, met zijn armpje langs zijn hals, kwam hij zwaaiend ter wereld, middels een knip waarvan men het aantal hechtingen niet wilde benoemen en een vaccuumpomp, na wel zeker 8 uur van persweeën die al bijna ten einde waren....

En 1 cliché moet ik echter wel als waarheid bevestigen. Hoewel ik WEET dat ik een zware bevalling heb gehad, men mij heeft GEZEGD dat weinig vrouw mij deze bevalling na zou doen en ik zelfs nu nog het idee heb, dat mijn lichaam geen tweede zwangerschap aan zou kunnen, klopt het wat ze zeggen:
Als je eenmaal dat frummeltje in je armen hebt, doet die 12 uur durende hel waarmee hij gekomen is er niet meer toe!
Alles verdwijnt als sneeuw voor de zon en maakt plaats voor verwondering, verbazing, trots, nieuwsgierigheid en angst.

Verwondering voor het feit dat ie tien vingertjes heeft met tien nageltjes en 2 voetjes met elk 5 teentjes en elk 5 nageltjes, verbazing dat zoiets groots in je buik heeft kunnen zitten en via die normaal nauwe uitgang er is uitgekomen, trots omdat je het toch maar mooi zelf geflikt hebt, nieuwsgierig naar hoe hij er uitziet, wat hij doet, welke kleur ogen hij heeft en wie hij is, angst....
Voor hoe je leven onomkeerbaar zal veranderen en jij nooit meer alleen zult zijn, jij zult vanaf nu altijd verantwoordelijkheid dragen voor nog iemand...